17-12-2014
Πράγματι, γνωρίζουμε τα αποτελέσματα έχουμε δει τις έρευνες και της UNICEF και άλλων οργανισμών, σχετικά με την κατάσταση των παιδιών. Και στις αναπτυγμένες πλούσιες χώρες, αλλά και στη χώρα μας και τα αποτελέσματα είναι αποκαρδιωτικά. Διότι, κατά κάποιο τρόπο αναιρούν και αυτή την ίδια τη θεωρία της προόδου. Δηλαδή, επιστρέφουμε σε νούμερα τα οποία θα έπρεπε να μας προβληματίσουν, πάρα πολύ για το που πάει ο λεγόμενος αναπτυγμένος κόσμος. Μέσα σε 4 χρόνια, στις 23 πιο πλούσιες χώρες του κόσμου, η εισοδηματική φτώχια των παιδιών παρουσιάζει δραματική αύξηση, και άρα θα πρέπει να σχεδιαστούν συγκεκριμένες πολιτικές για την αντιμετώπιση της.
Θέλω να πω εδώ, που είναι το Υπουργείο Παιδείας; Δεν ξέρω κατά πόσο συμμετείχε σε όλη αυτή την διαβούλευση, αλλά εδώ και δυόμιση χρόνια που παρακολουθώ την ιστορία αυτή, από την πλευρά του Υπουργείου Παιδείας, έχω πραγματικά εκπλαγεί από το πόσο μακριά είναι ως αρμόδιο Υπουργείο της χώρας, από το θέμα της αντιμετώπισης της παιδικής φτώχιας. Όταν όλα τα νούμερα δείχνουν ότι, πάρα πολλά παιδιά όλο και περισσότερο φτάνουν πεινασμένα στο σχολείο, χωρίς να έχουν την δυνατότητα για οτιδήποτε ακόμα και ένα κουλούρι, τι κάνει το Υπουργείο Παιδείας;
Μας είπε ο προηγούμενος Υπουργός, μας ανήγγειλε ένα μεγάλο πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της σχολικής σίτισης. Έγινε σε ένα δύο σχολεία και σταμάτησε, εγώ συγκεκριμένα έκανα επίκαιρη ερώτηση. Έφερα τον Υπουργό ήρθε ο κύριος Κεδίκογλου, αυτό ένα χρόνο τώρα. Δηλαδή, στην ουσία το Αρμόδιο Υπουργείο της χώρας, έχει αφήσει ένα πάρα πολύ σημαντικό θέμα που είναι της παιδικής πείνας, στα χέρια των ιδιωτών και των ναυαγών ιδρυμάτων που ευτυχώς υπάρχουν και αυτά, και καλύπτουν κάποια σχολεία αλλά η πολιτεία κάνει ότι δεν το βλέπει συστηματικά το πρόβλημα.
Έχουμε τα στοιχεία της ελληνικής στατιστικής αρχής, που δείχνουν ότι τα παιδιά ηλικίας 0-17 ετών, το ποσοστό φτώχιας σε αυτές τις ηλικίες είναι 28,8% και είναι υψηλότερος κατά σχεδόν 6 ποσοστιαίες μονάδες, από το αντίστοιχο ποσοστό του συνολικού πληθυσμού. Δηλαδή, και συγκριτικά δείχνει ότι τα παιδιά αντιμετωπίζουν όλο και περισσότερο, το θέμα της φτώχιας για να μη μιλήσουμε για την κακοποίηση, την εγκατάλειψη, την εξαφάνιση.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΟΣΧΟΣ (Βοηθός Συνηγόρου του Πολίτη) : Αν το συνδυάσετε με το κοινωνικό αποκλεισμό, είναι άλλος δείκτης που δείχνει συνδυασμό φτώχιας και κοινωνικού αποκλεισμού, είναι πολύ ψηλότερα στο 37%.
ΜΑΡΙΑ ΡΕΠΟΥΣΗ : Έχετε δίκιο που μου το επισημαίνετε, όπως επίσης να πω ότι εκτός από την ένδειξη πολιτισμού, τα παιδιά είναι το μέλλον της χώρας μας. Και το μέλλον του αναπτυγμένου κόσμου, δηλαδή τι είδους πολίτες δημιουργούμε όταν τα ζητήματα των παιδιών αντιμετωπίζονται, με αυτό τον τρόπο; Θέλω να έρθω εδώ στην παρατήρησης σας, λέμε όχι στην ιδρυματοποίηση ναι στην οικογένεια, στην ενίσχυση της οικογένειας. Καταρχήν, δεν επιτρέπεται σήμερα η ελληνική οικογένεια να απευθύνεται στο ίδρυμα, για να μπορέσει το παιδί να φάει.
Έχω εδώ, από το Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα, που λέει ότι πριν την κρίση είχαμε 70 παιδιά, μετά είχαμε 120 και δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο αυξανόμενο αίτημα, οικογενειών προκειμένου τα παιδιά τους να πάμε εκεί, ακριβώς γιατί δεν μπορούν να τα θρέψουν.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΟΣΧΟΣ (Βοηθός Συνηγόρου του Πολίτη) : Το 120 αφορά και τα φιλοξενούμενα σε ημερήσια, όχι νυχτερινή;
ΜΑΡΙΑ ΡΕΠΟΥΣΗ : Όχι τα φιλοξενούμενα σε ημερήσια, έχω τη δήλωση της Διευθύντριας της κυρίας Κατσιλιέρη, η οποία επισημαίνει αυτό το γεγονός, ότι έρχονται οι ίδιοι οι γονείς που είναι άνεργοι, δεν έχουν να αγοράσουν τίποτα και λένε πάρτε το παιδί μας, στο Ίδρυμα σε ημερήσια βάση. Όπως πιστεύω ότι, έχουν και παιδιά που μένουν εκεί το βράδυ και φεύγουν το σαββατοκύριακο. Συμφωνώ μαζί σας, πρώτα ενίσχυση της οικογένειας δεύτερο στάδιο, είναι ίσως η δημιουργία δομών που προσομοιάζουν στην οικογένεια, ανάδοχες και οι μικροί ξενώνες.
Αλλά επειδή η ιδρυματοποίηση είναι μπροστά μας, θα πρέπει να δούμε τι γίνεται με τα Ιδρύματα Παιδικής Προστασίας, και κατά πόσο το σχέδιο αυτό προβλέπει διαδικασίες ελέγχου, από την μεριά της πολιτείας στα Ιδρύματα αυτά. Γιατί κατά καιρούς, έρχονται στην δημοσιότητα συνθήκες οι οποίες είναι απαράδεκτες. Άρα, θα πρέπει να δούμε τι προβλέπει αυτό το σχέδιο σχετικά με τα Ιδρύματα της Παιδικής Προστασίας.
Τώρα, θα κάνω μερικές ερωτήσεις, σε σχέση με όσα μας είπατε. Ο κύριος Μόσχος, μας είπε ότι, αυτό είναι ένα εθνικό σχέδιο εμείς, πως θα μπορούσαμε να το περάσουμε στη Βουλή; Με ένα σχέδιο νόμου; Θέλω τη γνώμη σας, πως θα μπορούσε η πολιτεία να δεσμευτεί ώστε αυτό το σχέδιο δράσης, το οποίο οφείλουμε να βελτιώσουμε μπορεί να είναι δεσμευτικό για την πολιτεία; Μέσα από ποια διαδικασία, έτσι ώστε να γίνει νόμος του κράτους. Αλλιώς, θα μείνει στα χαρτιά όπως το παρατηρητήριο και τι παρατηρεί.
ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ (Πρόεδρος της Ελληνικής, Εθνικής Επιτροπής της UNICEF): Πάνω από 20 σχέδια εθνικής δράσης, έχουν συζητηθεί σε αυτές τις αίθουσες και έχουν επικυρωθεί από την Ολομέλεια.
ΜΑΡΙΑ ΡΕΠΟΥΣΗ : Άρα, μέσα από την εμπειρία σας αν έχετε να μας προτείνετε και άλλες μορφές. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα σας, για τις κοινωνικές υπηρεσίες πλάι στο σχολείο. Πράγματι, το σχολείο σήμερα είναι ένας χώρος στο οποίο συσσωρεύονται και οι αντιφάσεις, οι συγκρούσεις και τα αδιέξοδα που βιώνουν τα παιδιά. Χθες, είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ ένα ξενώνα κακοποιημένων γυναικών, που υπάρχει στον Πειραιά όπου οι γυναίκες φιλοξενούνται με τα παιδιά τους. Βέβαια, η χωρητικότητα είναι συγκεκριμένη φανταστείτε αυτά τα παιδιά, πριν πάει η μαμά στον ξενώνα τι έχουν βιώσει μέσα στην οικογένεια τους, από τη βία που ασκείται από τον πατέρα τους στην μητέρα τους.
Το παιδί αυτό που πηγαίνει στο σχολείο και που δεν μπορεί να μιλήσει γι’ αυτό καταλαβαίνετε τι ένταση φέρνει μέσα του και ποια είναι τα αδιέξοδα σε ότι αφορά την γενικότερη εκπαίδευσή του και εκεί θα συμφωνήσω απόλυτα ότι ο στόχος του σχολείου είναι η δημιουργία πολιτών. Άρα αυτό θα πρέπει να είναι το κύριο. Λοιπόν είναι πολύ καλή ιδέα και η αξιοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών των δήμων και τελευταία πιστεύω ότι έχουν ενεργοποιηθεί με βάση την κρίση γιατί παλαιότερα ήταν σαν να ήταν κενές περιεχομένου αυτές οι υπηρεσίες, ενώ τώρα απευθύνονται οι πολίτες, και άρα και σε συνεργασία με τους ΟΤΑ να δούμε πως αυτές οι κοινωνικές υπηρεσίες μπορούν να δραστηριοποιηθούν πλάι στα σχολεία εφόσον φυσικά περνάμε αυτή την περίοδο όπου η δυνατότητα δημιουργίας νέων δομών είναι πάρα πολύ δύσκολη. Θα έλεγα λοιπόν για αυτό στην Πρόεδρο μας όταν θα έρθει η ώρα να το συζητήσουμε θα πρέπει να έχουμε εκπροσώπους από πάρα πολλούς φορείς και από συλλογικότητες που δραστηριοποιούνται μη κυβερνητικές αλλά και από εκπροσώπους είτε της πρωτοβάθμιας δευτεροβάθμιας αυτοδιοίκησης ώστε συνδυαστικά να λειτουργήσουμε προς τον ίδιο στόχο. Ανησυχώ ιδιαίτερα και για τα παιδιά Ρομά και για τα παιδιά των μεταναστών. Χαίρομαι που μέσα στο σχέδιο νόμου είδα την ρύθμιση αυτή που αφορά όχι μόνο τα παιδιά των μεταναστών με χαρτιά αλλά και τα παιδιά των μεταναστών χωρίς χαρτιά όπως επίσης είναι απαραίτητες οι ρυθμίσεις που αφορούν τα παιδιά των μεταναστών χωρίς χαρτιά σε ότι αφορά την ιατρική περίθαλψη, την πλήρη φαρμακευτική αγωγή, τον εμβολιασμό είναι πολύ σωστό αυτό που επισημαίνεται γιατί αν μία φορά στα παιδιά που έχουν την ελληνική ιθαγένεια ο εμβολιασμός πια είναι πρόβλημα δηλαδή εμβολιάζονται όλα και λιγότερα είναι συγκριτικά πολύ μεγάλος ο αριθμός των παιδιών που δεν εμβολιάζονται παιδιά ρομά και παιδιά μεταναστών. Αυτά από την δική μου μεριά ελπίζω ότι θα επανέλθουμε. Θα θέλαμε συγκεκριμένα τις παρατηρήσεις σας σε ότι αφορά τις ατέλειες αυτού του Εθνικού σχεδίου συγκεκριμένα τι μπορούμε να βελτιώσουμε και φυσικά μένουμε στο πως αυτό θα μπορούσε να γίνει νόμος του κράτους και άρα η πραγματοποίησή του να είναι ουσιαστική.
Ευχαριστώ πολύ.